Hallo iedereen
Ondertussen zijn er terug een 3-tal weken voorbij en de tol ervan begint wel wat door te wegen. De laatste 3 weken balanceer ik continu op de grens tussen ziek zijn en niet. Als mijn angina over is, komt er een keelontsteking in de plaats, en als die rode zone m’n lichaam verlaat, komt er een hoop snot in de vorm van een verkoudheid opzetten. Momenteel zijn ook m’n darmen en maag aan een grote schoonmaakbeurt bezig. Om nog niet te spreken van de nevenwerkingen die in zo’n omstandigheden feest vieren. Positieve is, dat we bijna gans m’n lichaam hebben gehad en het daar hopelijk bij mag blijven! De vermoeidheid is dus zeker op het randje en dat heeft direct invloed op m’n weerstand en hoe ik me voel. Meer nee zeggen is nu dus prioritair en zo is mijn tijd in de aula’s nu ongeveer evenredig met de tijd in m’n kot. Dan ben ik weliswaar vaak notities aan het inscannen en cursussen aan het bijhouden waardoor ik toch weer te weinig rust kan vinden! Op vlak van lopen schroef ik niet terug. Ik ga nu ook niet opdrijven, maar het afgelopen jaar heb ik al teveel inspanningen gedaan om terug op het niveau te komen waarop ik nu sta om dit te laten schieten. Ik hou m’n al aardig volle trainingsschema stabiel en als de lessen dan afnemen zullen we kijken welke aanpassingen in intensiteit en volume we kunnen proberen en aanhouden. Ik voel wel dat m’n conditie betert, ik zie het ook aan m’n hartslagen en er zit een gunstige evolutie in. Stilaan maar zeker komen we er wel. M’n spierpijn tijdens het lopen varieert en soms heb ik echt het gevoel dat met een mes in de lengte van m’n kuit snijden een opluchting zou zijn in plaats van een pijnlijke gebeurtenis. Zodat die spanning en druk eindelijk vrij komt! Gelukkig trekt die spanning ook zonder mes wel weg, al is het soms door een hele zure appel heen bijten! Ik ben wel opnieuw begonnen met nu en dan een boek te lezen. Om m’n gedachten toch wat te verzetten. Ze mogen niet te ingewikkeld zijn, want anders moet ik me te veel concentreren en doet het m’n hoofdpijn helemaal niet goed. Het boek van Lance Armstrong had ik reeds uit, ik heb er heel veel van mezelf in herkend. Ik zal helemaal geen uitspraken doen over wat er de laatste weken allemaal in de media rond hem te doen was. Ik weet alleen dat hij door z’n gevecht tegen z’n vreselijke kanker, z’n drang om te overleven en toch een toekomst uit te bouwen, een toonbeeld heeft gezet voor vele kankerpatiënten of mensen die het moeilijk hebben. Ik weet dat er nog velen zijn die ook zo dapper strijden, waarbij het helaas niet goed afloopt. Maar elke genezing als je uit zo’n diep dal komt, is een overwinning, een stap in de goede richting, een wonder op zich. Nadien heeft hij z’n handen er niet van afgetrokken, integendeel, dankzij livestrong is er een mooi en groots project bij gekomen dat kankeronderzoek, preventie en begeleiding van patiënten met kanker bovenaan hun ‘to do’ lijstje zet. Nee, ik ga me dus niet bezig houden met of hij nu doping heeft genomen of niet. En al zeker niet met de bijdrage om hem met de grond gelijk te maken, terwijl anderen met een bekend doping verleden wel helden mogen blijven. Z’n grootste overwinning zal niemand hem ooit kunnen afnemen, z’n overwinning op kanker, zijn kracht om de hoop en de wil om te leven vast te houden en zich nadien in te zetten tegen deze ziekte! Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut tegen doping. Presteer met alles wat er in je zit en in je mogelijkheden ligt en aanvaard dat de grens daar ligt. Maar ik probeer niet te oordelen over situaties waarvan ik niets weet, waarvan ik enkel flarden in de media of via via te horen krijg. Weliswaar makkelijker gezegd dan gedaan. Ook het boek van Marc Herremans heb ik gelezen. M’n traankanalen mochten vrijwel meteen in actie schieten. Mooi en eerlijk geschreven met hartverwarmende en vreselijke stukken in! Een boek waarin duidelijk staat dat het niet altijd rozengeur en maneschijn moet zijn, waarin ook dagen van wanhoop en frustratie van de partij zijn en je al die positieve ‘zeik’ even kunt missen als de pest. Maar vooral met 1 rode draad. De wil en het karakter om vooruit te gaan. Het is waar, voor een groot deel zit het in je, ben je met positivisme opgevoed of niet. Ik ben nog altijd heel dankbaar dat positivisme een pijler in mijn opvoeding was en is. Ik ga geen appelen met peren vergelijken zoals sommigen vaak doen , iets waar ik mezelf vroeger soms ook op betrapte. Maar op het eind van de rit, hoe goed je ook kijkt, blijven appelen quasi rond en peren… peervormig. Tenzij je met zo’n ziekelijk vervormde bril kijkt dat zelfs een ananas op een appel gaat gelijken. Onze situaties zijn compleet verschillend, maar dat wil niet zeggen dat je bepaalde zaken in het verhaal niet kunt herkennen. Ik kan alleen maar heel veel respect voor hem hebben en het geeft me extra moed dat er wel altijd een manier is om vooruit te geraken, om je dromen waar te maken en ondertussen ook te genieten en gelukkig te zijn! Hoe moeilijk soms ook! Maar ik besef dat iedereen zijn eigen manier moet vinden om met dergelijke tegenslagen/rampen om te gaan. Er is geen goede of slechte manier, het is jouw manier, waarin anderen wel een leidende of begeleidende rol kunnen spelen en je zo de mogelijke richtingen kunnen aanwijzen. De richtingsaanwijzer van Marc, is er eentje die op mijn pad thuis hoort. Binnen 2 weken ga ik terug op grote controle in Leuven. De afgelopen weken zijn er enkele nieuwe wegen tevoorschijn gekomen, waardoor het nu het moment is om te beslissen welke ik in zal slaan. Een moeilijke keuze, want opnieuw weten we niet hoe het zal verlopen. Voel ik me beter, of slechter, dalen de waarden verder of blijven ze stabiel, hoe gaat m’n lichaam reageren enzovoort. Ik heb dus terug genoeg bezighoudingstherapie tijdens de momenten waarop ik toe laat om er aan te denken. Ik zou er nog steeds liever van weg lopen, maar mama wist me een mooie spreuk te vertellen van Ghandi: Als je waagt, groeit je moed, als je aarzelt, groeit je vrees. Meestal voel je vrijwel meteen het juiste antwoord, alleen is het moeilijker om je verstand met alle pro’s en contra’s hierin mee te krijgen! Op zo’n momenten (en op andere zeker ook;)) ben ik niet altijd de gemakkelijkste om in je buurt te verdragen. Ik bestook m’n dierbaren met vragen en wacht ongeduldig op hun antwoorden. Als hun antwoorden me geen rust geven, word ik nog ambetanter en kan ik mijn inwendige onrust niet meer stillen. Diegenen die het meest voor me doen en betekenen, me het liefst van al zien, krijgen het vaakst het zwaarst te verduren. De buitenwereld ziet dit niet, maar los van de persoon met kanker of eender welke ernstige aandoening, is het ook voor hun dierbaren een ganse overlevingstocht. Maar draai het of keer het, het is door hen, door hun steun, dat de kansen om er door te komen en de manier waarop, enkel positief beïnvloed worden. Al mogen ze er zelf niet onderdoor gaan natuurlijk en kunnen ook zij heel wat steun en hulp gebruiken. Dit is mede een reden waarom ik in m’n thesis onderzoek doe naar de belasting van mantelzorgers van personen met dementie, in de hoop deze groep toch een beetje te kunnen helpen, omdat ik onrechtstreeks een glimp opvang van hoe zwaar het vaak moet zijn. Maar goed, in mijn geval: Het zal dus wagen in plaats van vrezen worden, in m’n volgende blog zal ik hier waarschijnlijk meer over kunnen vertellen. Nog 2 hele drukke weken les voor de boeg en daarna nemen de lessen af. Ik ben al naar de Ombuds gegaan voor examenspreiding e.d. dus het ziet er naar uit dat m’n eerste examen al niet meer zo ver van me verwijderd ligt. Hoe graag ik ook een sprong in de tijd zou willen maken, naar wanneer ik m’n diploma in m’n handen heb, m’n akelige nevenwerkingen allemaal weg zijn, m’n ziekte zo ver terug gedrongen is dat het daar liefst zolang mogelijk kan blijven, m’n lopen goed gaat en ik m’n records kan verbreken, maar bovenal kan blijven genieten van alle mooie, gelukkige momenten met m’n dierbaren zonder me bijna continu slecht te voelen, weet ik dat ik toch dag per dag zal moeten nemen. Gelukkig sta ik er niet alleen voor, en wachten we niet tot de mooie, gelukkige momenten op ons pad komen te liggen. We creëren ze zelf ook. Zo hebben we ondanks alles, in de afgelopen maanden, al heel wat dierbare momenten aan het rijtje onvergetelijke momenten mogen toevoegen en we zijn van plan er nog vele aan toe te voegen! Tot later en liefs Lindsey x
댓글