Hallo iedereen
Vanmorgen luisterde ik tijdens een duurloop naar het liedje: ‘Don’t you worry child’ van Swedish house mafia. Mooi, maar verdorie, bij het horen van het zinnetje: Don’t you worry, don’t you worry child, see heaven’s got a plan for you, moest ik altijd even slikken. Ik zou het plan maar al te graag eens willen weten, en indien het mogelijk is, zou ik onderhandelen met een legertje van de beste advocaten rondom me, om bepaalde route wijzigingen in te brengen. M’n eerste maand stage zit er ondertussen op, het was loodzwaar, dat zeker. Goud is blijkbaar zwaarder dan lood, maar goud zou een te mooi woord zijn om in deze context te gebruiken. Anderzijds deed het ook deugd te merken hoe ik evolutie maakte tijdens de behandelingen, in het contact met de patiënten, de uitvoering van m’n technieken, m’n redenering,… Ik ben heel blij dat deze maand er op zit en de evaluatie goed was! Dit kunnen ze me alvast niet meer afnemen en het brengt me weer een stap dichter bij m’n diploma! Intensieve trainingen waren absoluut niet aan de orde, maar ik ben blij dat ik m’n conditie wel op pijl kon houden ondertussen! Het was telkens al m’n moed verzamelen om te vertrekken naar de stage, maar eens ik bezig was kon ik de pijn en vermoeidheid meer naar de achtergrond drukken of verbergen. ‘s Avonds voelde ik me wel als platte kaas, maar gelukkig kon ik dan meteen m’n bed in. Nu heb ik 6 weken stage , telkens maandag- woensdag- vrijdag. Zo kan ik de dagen tussenin bekomen, of vooral liggen in bed en energie bijeen rapen om de dag erop weer aan te zetten. Ik zou er natuurlijk ook als een zombie aanwezig kunnen zijn (wat soms ook zo voelt), maar als ik iets doe, wil ik het ook goed doen. Ik heb er even aan gedacht zoals een klein kindje met een adventskalender de dagen af te tellen en af en toe een chocolaatje uit de kalender te toveren als beloning voor het geduld en het wachten. Feit is, dat het nog teveel dagen zijn om moed te geven. De kalender is dus snel van de kaart geveegd, maar de chocolade komt altijd van pas;) Ik zal er niet omheen zwansen, het is een hele zware periode voor me. De klok tikt verder, m’n ambitie en dromen blijven even groot, maar die stomme klote ziekte blijft koppig en hardnekkig aan me trekken. Ik had het kunnen weten, soort zoekt soort. Maar ik blijf hopen dat ik het meest koppig ben, en de aanhouder wint! Toch kan ik het niet laten aan andere situaties te denken, waarin een acute, zware, hevige behandeling van enkele maanden, een acute kanker kan genezen. Ik zeg wel kan, want ik besef dat het helaas niet altijd zo rooskleurig verloopt. En zelfs dat rooskleurige ziet maar al te vaak pikzwart in realiteit. Een ziekte waarvan je geneest en je daarna terug stap voor stap kan proberen die ziekte los te laten en te durven leven. Ik begrijp de (ex)-kanker patiënten die zeggen dat het leven nu veel waardevoller is, dat ze genieten van elk moment en dankbaar zijn voor alles. Ik wil dit ook voelen, ik voel dit ook, maar het uitvoeren is verdomd moeilijk als je continu nog midden in de harde realiteit ploetert van medicatie, nevenwerkingen, controles,… Ik wil er van af, hoe rapper hoe beter. Ik zou er alles voor over hebben, maar het probleem is dat het gewoon op dit moment niet mogelijk is. Anderzijds, het is niet zo zwart-wit. Het is niet enkel doodgaan of leven, ik besef dat er zich heel veel mensen in de schemerzone tussenin bevinden. Ik besef dat leven niet automatisch betekent dat het goed gaat, dat je je goed voelt. Ik besef dat ‘genezen zijn’ niet altijd wilt zeggen dat het zomaar los te laten is, en dat de angst om te hervallen altijd achter de hoek blijft schuilen, ik besef dat je er in alle situaties het beste van moet proberen te maken…. Beseffen, beseffen, beseffen…het is al veel, maar het uitvoeren, daar kan ik echt wat hulp bij gebruiken! De periode is aangebroken waarin ik het gewoon allemaal beu ben en het ook eens luidop wil uitschreeuwen. Genoeg van de zever rond m’n medicatie en de nevenwerkingen, genoeg van: we zullen moeten afwachten, we zullen eens informeren en er dan nadien niets meer over horen, genoeg van: het komt wel goed, nog even geduld hebben, kortom genoeg van heel die situatie. Vorig weekend was er een huwelijksfeest. Reeds een week voordien ben ik naar de zonnebank beginnen gaan, omdat ik zo bleek en getrokken zag, dat hoe later het feest zou worden (en hoe meer dronken de mensen), ze zich eerder in een spook kot zouden wanen dan op een huwelijk wanneer ik hen passeerde. Nee, geen puppy ogen van oei die ziet er ziek uit, maar een gewone verschijning tussen al de andere gasten, daar ging ik voor. Maar het blijft een eeuwige dubbele medaille. Zie je er slecht uit, dan krijg je de extra harde confrontatie dat hoe je er uit ziet, voor een stuk weerspiegelt hoe je je vanbinnen voelt. Dan kijken mensen je vol compassie aan, en geraak je in de categorie ”ocharme” verzeild. Daar had ik geen last van op de trouw, maar de andere kant van de medaille blonk als de weerkaatsende zon op het water. Oh, je ziet er echt super goed uit! Alles goed dan met de ziekte en zo? Een messteek zou waarschijnlijk minder pijn doen. Want het weerspiegelt het enorme contrast tussen hoe ik me voel, en hoe ik er uit zie op dat moment. Tussen de realiteit, en wat sommigen mensen ervan maken. Tussen hoe hard het allemaal knokken is, en hoe vanzelfsprekend sommige mensen denken dat het allemaal gaat. Ik ben er niet uit wat nu het beste is, er goed of slecht uit zien. Begrijp me niet verkeerd, ik wil er niet ziek uit zien. Maar het zou me misschien wat energie sparen in het proberen uitleggen. Maar eigenlijk, het uitleggen heeft gewoon geen zin. Diegene die het begrijpen, begrijpen het zonder woorden. Diegene die het niet doen, mogen nog alle woorden van de wereld horen, het resultaat zou hetzelfde blijven. De maatschappij steekt dingen en mensen graag in hokjes : ziek of niet ziek, er goed uit zien of er slecht uit zien, werken of niet werken,… Maar feit is, dat dit helemaal niet overeenkomt met wat het vaak echt is. Sommigen werken, maar zijn eigenlijk fysiek amper in staat daartoe maar willen vooruit. Anderen werken niet, terwijl ze eigenlijk niets hebben, maar de energie er niet voor willen gebruiken, terwijl nog anderen niet kunnen werken maar smeken omdat het toch zou lukken. Het ‘hokjes denken’ is veel te eng, de vooroordelen kloppen er totaal niet bij en het kwetst maar al te vaak mensen. Als je iets niet begrijpt, vraag het dan, en beweer niet dat je het meteen snapt, maar sta er voor open. Ik las ergens de spreuk: the human mind is like a parachute, it functions best, when it’s open. Dit houdt allemaal niet tegen dat ik probeer vooruit te komen en ook effectief vooruit kom! Er is altijd voor alles een oplossing, voor alles een nieuwe wending, maar ik heb op dit moment echt nood aan wat positieve nieuwe wendingen en ik hoop dat ze snel op m’n pad zullen komen, terwijl ik er ondertussen hard blijf naar zoeken! Het voelt soms alsof ik een kei ben geworden in het übersnel verwerken van verliessituaties. Ik heb ergens hoop in, waardoor je even een kleine boost aan energie krijgt. Na enkele dagen blijkt de hoop onterecht, wat je eerst ontkent, daarna woedend maakt, daarna gewoon triest, waarna je er begint over na te denken, beseft dat het misschien beter is zo en ik op zoek ga naar een nieuwe boost. De snelheid van het proces staat jammer genoeg niet in verhouding met de pijn die het wel telkens doet voor mij en m’n dierbaren. Het voelt soms aan alsof je met je hoofd tussen een hangklok bengelt, wanneer je bijna bekomen bent van de ene slag, komt de andere er alweer aan. De medicatie is ondertussen verhoogd. Ik zit nu al aan de 2e tussenstap en ondertussen voelt m’n lichaam als een prikkeldraad waar er mieren oplopen. De vergelijking houdt redelijk goed stand. Het is een knetterende prikkeldraad en de mieren lopen alsof ze over warme kolen lopen. Korte en vele, maar harde contacten. Wanneer ze in een knetterzone belanden en zelf als verschroeid van de draad vallen, volgt er een korte explosie over gans de draad. Ik kan echt soms beginnen wenen van angst dat het weer zo erg zou worden als een klein jaar geleden. Vergeleken met toen, is het nu totaal niet erg. Maar had ik dit toen niet gehad, zou ik nu waarschijnlijk al niet meer weten hoe te functioneren en ermee om te gaan. Maar grenzen kunnen altijd verlegd worden. Probleem is, dat ik niet weet of ik dat nogmaals zou kunnen volhouden en verdragen, die felle pijn. Ik hoop dat ik het antwoord altijd moet schuldig blijven! Anderzijds heb ik soms ook schrik dat het niet extreem erg wordt, maar blijft zoals nu of nog iets erger wordt. Zo net binnen de grens van wat ‘dragelijk’ is, maar toch weer een pak feller en erger dan de vorige ‘steady state’. Want hoe lang kan je het ‘dragelijke’ blijven verleggen. De zone waarin de artsen vrij gerust zijn dat je niet zult sterven aan de ziekte of de nevenwerkingen, waarin er niets fataals gebeurt, maar jij ondertussen wel alle hoekjes en kantjes van je kracht en grenzen moet aftasten, terwijl je hoort: het zal wel beteren, het komt door de medicatie daar kunnen we weinig aan doen. Ik ga er van uit dat iedereen zijn best doet binnen zijn kunnen, misschien maakt me dat goedgelovig, misschien niet. Maar ik vraag me soms af of hun kunnen niet exponentieel zou toenemen mocht het hen persoonlijk aanbelangen, mochten ze er zelf baat bij hebben. Ik hoop voor hen, dat ook dit antwoord me schuldig blijft, want dan hoeven ze kanker niet mee te maken. Ik heb goede moed dat eens het nieuwe jaar begint en m’n diploma binnen is, m’n lichaam aan de nieuwe dosis gewend is, er enkele nieuwe wendingen zijn ingetreden, het allemaal een stuk beter zal gaan! Ik ben al volop aan het denken welke leuke dingen ik dan effectief zal doen met m’n dierbaren, wanneer m’n energie niet meer in m’n studie moet gestoken worden. Deze dingen houden me recht, ook al is het ondertussen weer eventjes te veel overleven, dan leven naar m’n goesting. Lieve groetjes Lindsey Als slot nog een gedichtje dat ik schreef rond de periode van 2 jaar ziek zijn: 2 years of tears but also joy Cancer sucks and it destroys A lot of things have changed over time But there are always people who make me shine! It is not easy, it never will Wanting a lot, while you feel like standing still But there is always hope, striving to survive Feeling happiness and making something of my life The outside is not how the inside deals Never to expect how the next moment feels The world is moving on, while mine sometimes don’t The same for my parents, boyfriend and sister but they do all what I want To make me feel better, to always be supportive With their courage, optimism, and the only motive That their love for me is endlessness and I feel the same I have cancer and there is no one to blame My only wish would be the cure Not only of me, but for everyone, I’m sure No more medication and pain, But the inner wisdom I’m still learning may stay the same Not counting the days, but make the days count I wish it was that easy as it sounds But I will keep trying to move ahead Making my dreams come true and reaching my goals, just like I always did.