Hallo iedereen
Ondertussen staat de start van het academiejaar pal voor de deur. Maar als ik kon, zou ik die deur liefst goed gesloten houden. Indien nodig, heb ik oude cursussen genoeg om er tegen te stapelen en daarbij nog een hele hoop argumenten, zorgen en omstandigheden om dit alles nog heel lang uit te stellen. Maar uitstellen is niet echt een optie. Opsplitsen wel, maar laat me nu juist een hele moeilijke richting hebben op dit vlak. Als je dit vak nu niet doet, kan je dat vak in het 2e semester niet doen. Als je al die vakken nu niet doet, kan je volgend jaar nog niet in het 1e semester aan je stage beginnen,… Uurroosters die overlappen, cursussen die nog nergens te bespeuren zijn, laat staan dat ik al weet hoe ik het zal fiksen om een dag les te volgen. Zeker aangezien ik na een uur concentreren, praten, luisteren me voel alsof ik een ganse dag op een draaimolen heb gezeten. Duizelig, hoofdpijn, misselijk en heel erg moe. Hoe dan ook, de deur gaat morgen open en we zullen er het beste van maken. Ik moet leren om ‘nee’ te zeggen tegen de les wanneer ik me niet goed voel… Maar ik weet ook dat zelfstudie niet evident is, notities van medestudenten niet gemakkelijk te krijgen zijn, laat staan goede, en dat je er soms zelfs dubbel zo lang over doet om alles te ontcijferen en te begrijpen dan als je wel in de les bent…De ‘ja’ ligt dus vaak veel te snel op m’n lippen. Dat besef ik, en daar heb ik juist schrik van. Schrik van m’n eigen karakter en doorzettingsvermogen. Anderzijds heeft m’n karakter en doorzetting me ook al heel ver gebracht, dus je hoort me niet klagen. Wat staat m’n wereld toch soms op z’n kop. Mijn kot, waar ik 3 maanden tijdens de week zal verblijven, ziet er best gezellig uit. Ik heb alles wat ik moet hebben, met dank aan m’n dierbaren die helpen ‘verhuizen’ hebben. Voordeel is dat m’n kleerkast thuis nu niet meer uitpuilt van de kleren, maar het netjes kan verdeeld worden over Leuven en thuis. Maar dat is dan ook een van de weinige voordelen die ik kan bedenken. M’n mama heeft terug een ganse dag staan koken om me te voorzien van lekkere maaltijden tijdens de week. Niet aanschuiven in de drukte van de Alma, niet ongemakkelijk worden van onverwachte geuren en eten, en zelf geen energie moeten steken in het staan koken. Een schat van een mama heb ik, dat is waar! Tegelijk zal ik gewoon echt wel al m’n energie kunnen gebruiken in een poging zoveel mogelijk naar de les te gaan, mijn cursussen bij te houden, m’n trainingen af te werken en het voornaamste eigenlijk, niet over m’n grens te gaan, niet te forceren en een evenwicht te vinden. Het is moeilijk om van thuis weg te zijn. We zijn geen eeuwigheid van elkaar verwijderd en als ik sms staan m’n dierbaren in maximum 1 uur en 15 minuten bij me, maar toch… Wie zal er hier in Leuven voor me zorgen, denk ik dan soms en de tranen van angst, verdriet,… komen dan naar boven. Begrijp me niet verkeerd, ik ken hier veel mensen en ik kan best voor mezelf zorgen. Maar slechts heel weinig mensen begrijpen of zien echt hoe ik me voel. Ik kan wel lachen en spontaan doen, praten en meedraaien met de bende, voor even dan toch. Maar vanbinnen voel ik me zo vaak helemaal anders. Niet dat ik me anders voor doe dan ik ben hoor, want daar heb ik het niet voor. Maar ik kan toch moeilijk continu uitleggen wat ik voel, hoe dat komt, wat ik wel en niet kan,… Dus is het soms gemakkelijker gewoon even mee te draaien voor zolang het gaat. En dan hoor je achteraf soms, oh, alles precies ok met Lindsey, ze lachte, praatte,… Terwijl thuis, thuis zien ze al maanden hoe ik op de medicatie reageer, welke nevenwerkingen het meest voor komen en wanneer, welk tijdstip of na welke activiteit ik echt moet bekomen en m’n bed moet opzoeken,… Zij beschermen me van anderen, van overbelasting en activiteiten en van mezelf. Dus ja toch, wie zal er hier voor me zorgen? Maar goed, ik twijfel er niet aan dat het me zal lukken dit jaar m’n studie zo goed als af te ronden. Volgend jaar volgt dan nog 1 vak en m’n 3 maand stage, als alles volgens plan verloopt. De vraag is alleen, hoe(veel) (te) diep zal ik er voor gaan. De zin tussen haakjes, is eigenlijk geen optie nu. M’n lichaam is continu bezig met de ziekte, de medicatie en daarnaast m’n trainingen en studeren. Te diep gaan in die combinatie, klinkt niet goed en is nog minder goed. Ik zou graag een sprong in de tijd maken, maar tegelijk zou ik dan zelf zondigen aan wat ik probeer te realiseren en verkondigen. Leven in het nu, genieten van elk goed moment dat zich voordoet en geloven en gaan voor de toekomst, voor al de dromen die nog in vervulling zullen komen. Dus nee, elke stap is nodig, ook al zitten er verdomd moeilijke tussen. Die sprong, daar zullen we dus maar niet op hopen maar daarentegen stevige schoenen aantrekken om de soms hobbelige weg, verder te bewandelen. Oktober is een maand met heel veel les en ook een paar activiteiten/goede doelen waar ik me achter wil zetten. 6-7 oktober is het de Levensloop in Sint-Truiden waar ik beide dagen zal aanwezig zijn. Niet continu, maar op 6 oktober zal ik zeker en vast de openingsronde mee stappen/lopen met alle vechters, teams,… om 20u zal ik er ook een korte getuigenis neerzetten tijdens de kaarsenceremonie. Op 7 oktober zal ik dan om 16u ook bij de sluitingsceremonie zijn. De organisatie weet wat het is kanker te hebben, velen zijn zelf vechters (hebben kanker gehad of hebben nog steeds kanker), of zijn familieleden, dierbaren,.. van personen met kanker enz. Ze hebben voor mij een kamer voorzien in een hotel in Sint-Truiden, zodat ik daar tussendoor kan gaan rusten. Maar voor de bezoekers, maakt het eigenlijk niet uit wanneer ik daar precies ben, want gans het weekend is er echt veel te doen, met optredens, muziek, randanimatie, en vooral heel veel mensen die lopen/stappen in de strijd tegen kanker en zo geld inzamelen. Dit alles bestaat dankzij heel veel vrijwilligers en ik vind het ongelofelijk wat zij verrichten! Al het geld gaat naar de Stichting tegen Kanker. Dus iedereen in die omstreken, kom gerust eens langs en maak er samen met vele anderen een leuk, zonnig weekend van! Daarnaast heb ik 18 oktober ‘s avonds ook de research run. Een organisatie die bedrijven aanzet om hun werknemers meer te laten bewegen, sporten,.. en zo aan hun algemene fitheid en gezondheid te werken. Elk team bestaat uit 3 lopers, waarvan de ene 9km, de andere 6km en de 3e 3km loopt. Een deel van het inschrijvingsgeld per team gaat naar KanActief bij Hematologische aandoeningen. Hopelijk kunnen er, dankzij wat financiële steun, nog meer mensen het revalidatie programma na chemotherapie/beenmergtransplantatie volgen en daarvan de positieve effecten voelen en ervaren! Vele lieve groetjes Lindsey
Comments