Hallo iedereen
2 jaar en een dag na m’n diagnose had ik gehoopt m’n tranen van m’n toen wat te vergeten, maar dit is helaas niet gelukt met de 1500m wedstrijd in Ninove. Het gevoel van ontgoocheling overheerst, samen met boosheid op mezelf. Al weet ik niet voor wat ik boos moet zijn (en of ik het echt boosheid kan noemen). Omdat ik in de eerste plaats uberhaüpt ben gestart, nadat ik een hele lastige week had, met veel vochtophoping, verhoogde nevenwerkingen met de warme temperatuur, draaierigheid en enorme vermoeidheid. Of omdat ik op 200m van het einde, uit de wedstrijd ben gestapt. Anderzijds, we weten dat zo’n dingen kunnen gebeuren, m’n lichaam reageert niet zoals ‘normaal’ en omstandigheden kunnen enorm verschillen. Alleen hoop je altijd dat het niet gebeurt op een wedstrijddag. Ik had ook voor m’n wedstrijdreeks gezegd dat ik gewoon moet proberen van elke wedstrijd het beste te maken, ongeacht hoe ik me voel. Want we kunnen niets voorspellen en op het moment zelf is het toch altijd afwachten en voelen hoe het gaat. Ik wil niet zo’n atleet zijn die altijd excuses klaar heeft liggen voor als het niet goed gaat. Ik weiger dat ook te doen. Maar objectief is objectief en als het een slechte dag is, is het in mijn geval ook echt een slechte dag. Op zich niet zo’n slechte race, wat rommelig in het begin en daardoor in de eerste 400m wat energie verloren om positie te zoeken. Daarna zat ik wel in een goed tempo, iets tragere doorkomst tijden op 800m en 1000m als de 2 voorgaande wedstrijden, maar wel nog een frisser gevoel bij het ingaan van de laatste 500m. Maar op 200m van de finish was het gewoon op. In dit geval dus niet 3e keer, goede keer, m’n 3e 1500m sinds 2 jaar was dus geen groot succes. M’n vechtlust voor deze week was op, de moeilijke dagen hadden echt z’n tol nagelaten. Dan is op, echt op. Opgeven is niet m’n ding, en dat zal het nooit worden. Je houdt er een raar gevoel aan over, de wedstrijd is niet afgelopen…Maar anderzijds, in mijn geval is het misschien wel slimmer dan forceren en dan de week nadien extra lang in de lappenmand liggen. Nu kan ik hopelijk goed recupereren, dit fysiek en mentaal een plaats geven en dan op naar de volgende. Het is niet leuk, maar het hoort er ook bij. Ik had hier graag geschreven over m’n volgende progressie in tijd, weer ietsje sneller. Op het eerste zicht valt er vandaag geen progressie te melden. Maar misschien is dit van vandaag op langere termijn ook wel nodig, om verder vooruit te geraken. Zoals ik eerder al schreef, soms is het letterlijk 2 stappen vooruit, en eentje achteruit, maar uiteindelijk blijf je ook zo vooruit gaan. Laat vandaag dan de stap achteruit zijn, om volgende keren weer vooruit te gaan. Never a failure, always a lesson. Groetjes Lindsey, x
Comentarios